O północy w Paryżu/ Midnight in Paris

Na początku, po raz kolejny, dziękuję za wszystkie komentarze... Nie spodziewałam się, że będzie ich aż tyle, a przede wszystkim, że będą takie miłe. Dziękuję też za dodawanie mnie do obserwowanych i ogólnie, ze tu zaglądacie, dziękuję za te ponad 750 wejść!

Dzisiejszy post, jest prawdopodobnie ostatnim przed moim wyjazdem. Dlatego zastanawiałam się nad jakimś ciekawym filmem, z którym mogłabym Was zostawić. A ponieważ jadę do Francji, pomyślałam o francuskim filmie albo filmie o Francji. W końcu wymyśliłam - "O północy w Paryżu"!
Tak w kwestii formalnej nie będzie mnie co najmniej przez najbliższe dwa tygodnie.

Jak można nie zakochać się w Paryżu nocą?

Każdy, kto chociaż raz był w Paryżu, zgodzi się ze mną, że to wymarzone miejsce do kręcenia filmów. Nic więc dziwnego, że po odwiedzeniu Londynu („Poznasz przystojnego bruneta”) i Barcelony („Vicky Cristina Barcelona”), Woody Allen wybrał się ze swoją ekipom właśnie tam. Stanowczo była to udana podróż, bo wrócił z niej ze wspaniałym filmem.

„Paryż najpiękniej wygląda w deszczu” – tak twierdzi główny bohater filmu, Gil (Owen Wilson). Czy to prawda? Przez większa część filmu nie jest nam dane się przekonać. Głównie przez narzeczoną Gila – Inez (Rachel McAdams), która nie widzi nic wspaniałego w chodzeniu w deszczu po Paryżu i moknięciu. Ta para wydaje się zupełnie do siebie nie pasować. On kocha Paryż, a dla niej to kolejne miasto, nic szczególnego. On nie lubi zatłoczonego LA, a ona je kocha. On chce zamieszkać w Paryżu, a ona nawet nie bierze tego pod uwagę. On chce być artystą, nie chce już dłużej pisać scenariuszy, bo tego nienawidzi. Gil chce zostać pisarzem i to takim przez duże „P”. Ona udaje, że to tylko taka jego zachcianka, przecież jako pisarz nie zarobi tyle, co jako scenarzysta. Można tak wyliczać w nieskończoność. Wielką zagadką pozostaje to, co ich połączyło.

Jednak główny bohater zauważa te różnice dopiero po przybyciu do Paryża. W tym mieście miłości, świeżo zaręczeni mają dopracować szczegóły ślubu i dalszego życia. Okazuje się, że nie jest to takie proste, skoro obydwoje chcę mieszkać w różnych miejscach, na różnych kontynentach. Wszystkiego dopełnia pojawienie się przyjaciela Inez – Paula (Michael Sheen). Ewidentnie widać, że między tą dwójką coś jest, tylko co?

Ale, jak na ironie, to właśnie jemu Gil zawdzięcza najwspanialszą przygodę życia. Kiedy pewnego wieczora Paul zabiera Inez na imprezę, Gil wybiera się na samotny spacer ulicami Paryża. Jednak nie zna on tego miasta tak bardzo jakby chciał i się gubi. Przystaje na pewnych schodach i bezradnie czeka. Kiedy dzwony wybijają północ nadjeżdża samochód. Wtedy wszystko się zmienia. Gil wsiada do samochodu, który zabiera go do jego wymarzonych czasów, do Paryża Hemingwaya, Fitzgeralda i Picassa! Wyobraźcie sobie jego zdziwienie kiedy staje oko w oko z Hemingwayem (Corey Stoll), który jest jego idolem, a to dopiero początek.

Woody Allen to stanowczo wspaniały reżyser, aktor i scenarzysta. Jeśli w to nie wierzycie, po obejrzeniu tego filmu uwierzycie! Wydaje się, że przenoszenie się w przeszłość, nie jest niczym nowym, ale w „O północy w Paryżu” nie mamy żadnej magicznej machiny, ani szalonych naukowców. Jest tylko postać i wyobraźnia. To coś czego, jeszcze nigdy nie widziałam w filmie.

Fabuła oparta jest na micie Złotego Wieku. Ludzie, którzy go wyznają uważają, że wszystko co najlepsze w kulturze już minęło. Okazuje się, że jest bardzo wielu takich ludzi. „O północy w Paryżu” pokazuje, że nie ma idealnej epoki, nie ma idealnego czasu, to wszystko nie istnieje, liczy się tylko tu i teraz. Nie możemy przecież całe życie myśleć o przeszłości. Allen ugodził w nasze ciągłe narzekania: „Jak kiedyś było cudownie”, „Jak ja bym chciał żyć w dawnych czasach”, „Jak bardzo chciałbym żyć gdzieś indziej”... Geniusz tego pomysłu widać w każdej scenie, w każdym kadrze. A nam, jako prostym widzom, pozostaje jedynie przyznanie w głowie: „Ja też marze, żeby żyć gdzieś indziej”.

Jednego jesteśmy pewni oglądając ten film – wszystko się może zdarzyć. Tylko, czy Gil jest w stanie żyć w dwóch czasach na raz.

Od razu widać, że Owen Wilson w roli Gila to kolejne alter ego Woody’ego. Nawet sposób gry Owena do złudzenia przypomina ten pokazywany przez Allena. W tej roli ujmuje szczerość i nieporadność bohatera. Ale według mnie prawdziwym talentem wykazali się charakteryzatorzy. Wszystkie znane postacie, takie jak: Hemingway, Salvador Dali, czy Picasso, zostali genialnie pokazani i kiedy spojrzymy na ich zdjęcia w internecie, są właściwie identyczni. Swoje zrobiły też piękne plenery i niesamowita magia otoczenia. To wspaniałe jak Woody to uchwycił.

Uważam, że film jest świetny, choć bez wyraźnej akcji, to wciąga. „O północy w Paryżu” to piękna bajka, którą można oglądać w nieskończoność i chodź, ani się przy niej nie płacze, ani szczególnie nie wybucha śmiechem, to jest naprawdę genialna. Może właśnie przez to, że subtelna:D


10/10

 Kasia